Að upplifa fortíðina

Var í Háskólabíói og hlustaði á eitt af goðunum mínum sjálfan Ian Anderson. Þarna var kallinn með fína hljómsveit og spilaði og söng eins hann ætti lífið að leysa. Skrítið er þetta líf. Ekki datt manni í hug fyrir 30 árum að gæinn með flautuna ætti eftir að standa nokkra metra frá manni í tónleikabíói í Reykjavík og teyma mann eins og töframennirnir í sögunum gerðu. Þetta var gott kvöld. Í fyrramálið held ég norður og rek fé til réttar og á mánudaginn ætla ég í réttirnar og vonandi mun ég draga nokkur lömb með markinu sneitt aftan og blaðstýft framan, en undirritaður var lengi skráður (og er kannski enn) með það í markaskránni. En enga hef ég flautuna að vopni svo ég gríp bara í hornin og vona það besta ...

Athugasemdir

[Skarfurinn, 16.9.2007 kl. 00:06]

Sammála þér karlinn hefur engu gleymt og heillaði tónleikagesti upp úr skónum , það var auðheyrt, saknaði að vísu Martin Barre  original gítarleikara Tull en Florian þýski stóð sig vel, vona bara að Tull eigi eftir að koma aftur á klakann síðar..

[Eyþór Árnason, 16.9.2007 kl. 00:27]

Þeir voru líka assskoti góðir á Akranesi og þá var Martin með ef ég man rétt.

[Gestur Gunnarsson , 16.9.2007 kl. 15:34]

Sæll eiga að vera þrjú esss í assskoti.

[Eyþór Árnason, 17.9.2007 kl. 23:45]

Það er í lagi að nota þrjú esss ef maður er í stuði...