Hesturinn sem hvarf

Eg hef aldrei skilið hesta. Er þó uppalinn í Skagafirði. Hefur þetta stundum háð mér í samskiptum við fólk hér sunnan heiða að þegar talið berst að uppruna mínum og þegar það kemur í ljós að ég kann ekkert á hesta dofnar oft áhugi viðmælenda minna. Eins og það hafi keypt köttinn í sekknum að tala við Skagfirðing sem kann ekki á hross (fyrir norðan vita þetta allir). En mér þykir vænt um hesta og oft saknað þess að vera ekki í hópi þeirra sem kunna að meðhöndla hross. Í göngum í Silfrastaðaafrétt fyrir viku gerðist það sem menn rekur ekki minni til að hafi gerst áður, að tygjaður reiðhestur stökk frá öðrum hestum og mönnum og lagði á fjall og hefur ekki fundist enn. Það hefur verið flogið yfir svæðið með þekktum flugkappa sem þræddi þarna alla dali og líklegar slóðir verið gengnar en ekkert fundist. Það hefur að vísu oft komið fyrir að gangnamenn hafi misst frá sér hesta en þá hafa þeir rokið niður og stoppað við afréttargirðinguna. því finnst mönnum þetta vera með  ólíkindum að vel taminn hestur taki upp á slíku. Eru sumir farnir að vona að hann komi fram í Laufskálarétt um næstu helgi.

Víkur nú sögunni á hlaðið í Sóheimum í Blönduhlíð. Heimilisfólk úti við. Suður og niður á túninu voru tveir hestar á beit.  Skyndilega hættir annar þeirra, rauður hestur sem hét Sporður, að bíta, lítur upp, horfir vestur yfir Vötn og stekkur af stað.  Hann  stekkur  niður túnið, yfir veginn, allar girðingar og leggur í Vötnin. Fer upp sneiðinginn hjá Stapa og hverfur yfir í Lýdó. Það var hringt yfirum en ekki náðist að stoppa hestinn. Seinna fréttist af honum vestur í Svartárdal og síðan ekki söguna meir fyrr en sunnan jökla í uppsveitum og þá kominn heim. Sporður kom aldrei í Skagafjörð aftur.