Að ná áttum

Stundum þegar maður lenti í þoku upp til heiða greip mann stundum sú hugsun að sennilega væri maður villtur og kæmist aldrei til byggða. Maður varð líka stundum hálf kjánalegur á svipinn þegar þokunni létti og það kom í ljós að stóri risinn sem beið ógnandi við götuna var bara steinninn sem ég var að leita að. Og maður varpaði öndinni léttar, greikkaði sporið og allt varð svo gott. Og ég komst út úr þokunni í kvöld. Ég fór í bíó. Ég sá Rolling Stones-myndina. Ég kom út úr bíóinu og leið eins og forðum á heiðinni. Stóð á bílaplaninu við Kringluna kjánlegur á svipinn, varpaði svo öndinni og horfði á nýja heiminn. Ja mikið helv...Ég segi nú bara eins og skáldið hefði getað sagt: "Það er aðeins til einn Steinn og hann er hreinn".