Eyþór Árnason

11.5.2008 | 23:22

Mark

Ég horfði á heilan fótboltaleik í dag. Og hálfan handboltaleik. Ég sá Man.U. verða meistara og Óla Stef. verða meistara. Ég er að vísu frekar latur við að horfa á fótbolta, en í dag sökkti ég mér niður í sófann og horfði einbeittur á heilan leik. Og ég varð spenntur. Því það er nefnilega þannig með þessa frægu fótboltamenn að manni finnst maður þekkja þá eins og frændur sína eða vini og talar við þá í gegnum sjónvarpið og gefur þeim góð ráð og skammar þá hiklaust ef þeir klikka. Og þegar Giggs var skipt inná hugsaði ég: "Hann skorar." Og augnablikið þegar hann svo skoraði... ég stóð upp og fagnaði eins og ég hefði verið að skora sjálfur og varð allur eitthvað utan við mig og missti samband við veröldina um stund. Þetta var svona eitt af þessum augnablikum sem sannfæra mann um hvers konar snilldarleikur fótbolti er. Og ekki er það verra þegar einn af frændum manns eða vinum skorar.

Flokkur: Bloggar | Facebook

Athugasemdir

Til hamingju með frændann og fótboltann. Þú ættir sko að (hefur kannski) fara á leik í Englandi og upplifa sjálfur þá ótrúlegu stemningu sem myndast. Ég hélt ekki að mér þætti neitt ofsa mikið til um það en maður tapar sér í þessu klikkaða hópefli. Ótrúlegt alveg fyrir svona fótboltabyrjendur eins og mig. Ætlaði annars rétt að segja hæ á smá bloggrúnti eftir allt klámið.

Helga Guðrún Eiríksdóttir, 12.5.2008 kl. 23:59

Ég er stolt af þaulsetu þinni og viðurkenni að þetta var ekki eitthvað sem ég sá þig fyrir mér, gera. En skil tilfinninguna í fagninu - nett svona eins og þegar maður dettur, rýkur á fætur og vonar að enginn hafi séð.........