Kasetta

Þegar ég settist upp í bílinn til að keyra heim úr vinnunni í dag var mitt fyrsta verk að opna hanskahólfið.  Út úr því valt hrúga af kassettum. Hvað ertu að gera með kassettur spyr kannski einhver en því er til að svara að það vantar hluta af nútímanum í bílinn svo kassettan er betri en enginn á langferðalögum. Þar sem ég var ekki að leggja upp í langferðalag var þetta svolítið óvenjulegt að gramsa í spóluhaugnum þarna um fimmleytið. En ég hafði erindi í hauginn. Ég veiddi upp The Wall, eitthvað með Bowie ólæsilegt, en sennilega Space Oddity, Konuplötuna hans Bubba, Laxness að lesa, írsku sveitina The Bards og tvær spólur með karlakórnum Heimi. Má með sanni segja að maður sé vel nestaður. En ég kafaði dýpra og fann það sem ég leitaði að. Hulstrið er ansi gamalt og lúið og erfitt að lesa en myndin framan á leynir sér ekki. Brosmildur maður með svart skegg, stóra hvíta slaufu og auðmýkt í svipnum. Hann heldur höndunum saman eins og hann sé að þakka fyrir sig. Sennilega hefur einhver verið að hrópa bravó þegar myndin var tekin. Bravó Pavarotti. Þessi litla kassetta hefur fylgt mér á langferðum í 26 ár. Hún hefur aldrei slitnað og hljómurinn er mesta furða. Og ég setti í gang, sleppti fimm-fréttunum, hækkaði í söngvaranum og var allt í einu kominn heim. Og þá kom þessi tilfinning svo sterk; það þarf ekki að syngja sum lög aftur -- þau hafa verið sungin...

Frystikista

Eftir síðasta blogg var ég spurður að því hvað frystikista og grjót ættu sameiginlegt. Ég verð að viðurkenna að það er harla lítið. En það var þannig að frystikista var mér bara svo ofarlega í huga á sunnudagskvöldið. Það hefur alltaf háð minni fjölskyldu að eiga ekki frystikistu til að geta hent ofan í tilboðum af hinu og þessu úr stórmörkuðunum. Og svo bara þegar ég fékk rukkun fyrir e-kortið mitt fylgdi því þetta fína frystikistutilboð. E-kortið er að vísu kallað glæpakortið hér á heimilinu því þú straujar og straujar og borgar bara smotterí á mánuði og heldur að allt sé gott. En þetta er sannarlega uppfinning andskotans því á endanum þarft þú að borga allt sem þú hefur straujað og vel það. En ekki var ég leiður þegar frystikistan flaug inn á kortið og ég ætla að vera lengi að borga hana og njóta þess og fylla hana af allskonar góðgæti. Ég sé meira að segja fram á að nú þarf ég ekki að vera með frystikistukvíða ef mér skyldi takast að krækja í lax. Það er nóg að vera með löndunarkvíða og síðan aðgerðarkvíða. (Það er margt bölið.) Svo verð ég sennilega að huga að hreindýraveiðum á næsta ári, því ekki má kistan standa tóm! Annars er allt gott, ég safna bloggvinum og það styttist í réttir og Jethro Tull.

Grjót

Þegar ég vaknaði í morgun var ég ákveðinn. Já býsna ákveðinn í að gera eitthvað skemmtilegt, eða að minnsta kosti eitthvað. Ég var í stuði síðan í gær en þá fór ég góðan bloggrúnt og safnaði vinum. Las gott blogg hjá Jakobi bassaskáldi um Land Rover og lét mig dreyma og samdi frábæran pistil í huganum um gamla K-811 sem kemur kannski einhvern tíma ef ég man hann aftur. Já ég var ákveðinn í morgun og það náði alveg fram yfir hádegi, því þá var tekinn göngutúr upp í miðja Esju. Þetta stóra grjót sem liggur hér fram á lappir sínar og heldur utan um mann og bíður eftir því að gengið sé á því. Og það var eitthvað svo gott í fjallinu í dag. Þrátt fyrir smá dropa úr lofti leið manni vel. Og Esjan var ekki alveg viss hvort það er sumar eða komið haust og kannski er henni alveg sama. En þarna í fjallinu í dag fann ég hvað það er gott að stíga á grjót. Þegar maður er alinn upp með grjót undir fótunum í smalamennsku þá fóru fæturnir að taka við sér. Ég veit ekki hvort þeir voru kátir, en létu sig hafa það. Grjót, að vísu ekki mikið og engar grjótbarðar iljar eins og stundum áður fyrr, en nóg til þess að minna mann á að haustið er á næsta leiti og göngur og réttir framundan. Og það er svo merkilegt að þá fer hvinur um eyrun og augun verða hvöss og leitandi. Og fæturnir stappa í sig stálinu.. Já ég var ákveðinn í dag... Á morgun ætla ég að kaupa frystikistu...  

Silungar, seinni hluti

Fyrri hluti silunganna endaði ofaní potti með sjóðandi vatni og svo borðaði maður silung með nýjum kartöflum og bræddu smjöri og allt var gott. Það var samt merkilegt að þegar þessi dásamlegi norðlenski silungur var kominn upp á disk hér sunnan heiða var eins og vantaði eitthvað, eitthvað örlítið, eitthvað sem enginn tók eftir nema kannski ég.  Eg lagðist í rannsóknir. Hvað var þetta? Er sunnlenska vatnið úr Gvendarbrunnunum ekki nógu gott til að sjóða í? Notaði ég vitlausa potta? Saltaði ég of mikið? og svo framvegis. Ég ræddi þetta við fólk og allir sögðu að ég væri klikkaður. Nema kannski Anna systir sem styður mig oft í svona málum. En loksins hitti ég mann sem skildi mig. Eg spurði Sigga Hall hvort þetta gæti verið að töfrar silungsins dofnuðu við það að vera étinn í öðrum sýslum. Hann skildi mig strax og sagði að þetta væri alveg rétt, því hér fyrir sunnan vantaði angan umhverfisins sem ég og silungarnir væru aldir upp við. Og þá "fattaði ég djókinn" og sá að silungurinn blífur.  En aðeins að veiðiskap aftur.  Það kemur glampi í augun á karli föður mínum er hann minnist þeirra dýrðartíma þegar mátti draga fyrir. Þá fóru þeir Jóhann á Kúskerpi einu sinni í viku og drógu fyrir í landi Uppsala og Kúskerpis.  Þetta var auðvitað mjög mannúðleg veiðiaðferð, bara hesturinn út í hylinn og gjarnan á hrokasund, svo bugað upp á eyri og kviss, bang, fiskarnir á land og rotaðir. Það var í þá daga. Og fjörið þegar þeir fengu stóru laxana, þá var víst handagangur í öskjunni enda ekkert grín að takast á við nokkra óþreytta "fermingardrengi" í einu. En eins og ég sagði áðan; silungurinn blífur. 

Mótmæli

Var að enda við að horfa á skemmtilega heimildarmynd í sjónvarpinu um popp og pólitík.  Í myndinni voru viðtöl við allskonar skemmtilegt fólk, fólk sem hafði sungið og stungið í steininn fyrir vikið og fólk sem hafði breytt heiminum.  Og ég mundi eftir því sem maður gleymir stundum hvað popptónlist getur haft mikil áhrif.  Og lika hvað hann er oft átakanlega vondur þessi heimur. Svo ég stóð upp úr sófanum og sagði jess ég ætla að mótmæla, en var ekki viss hverju og mundi fljótt að ég er mjög lélegur mótmælandi. Skil raunar ekkert í því vegna þess að stundum finnst mér ég hafa mjög ríka réttlætiskennd. Ég er kannnski svona latur og líka friðarins maður og þó ég nái að æsa mig í sófanum þá nær það ekki niður stigann og út á götu, hvað á niður á torg. En nú þarf maður ekkert torg, maður hefur bloggið. Sjálft alheimstorgið. Þetta var ég bara að fatta núna! Svo nú mega allir óþverrar heimsins vara sig!  Ég hef að vísu tekið þátt í einum mótmælum. Þegar við mótmæltum fjölmiðlafrumvarpinu forðum daga með fundi niðri á Austurvelli og lögðum banana á tröppur Alþingishússins. En það var svo skrítið að eftir á fannst mér þetta hálf asnalegt að leggja banana á tröppur. Hefði ekki verið nær að borða þessa banana. Ég veit ekki. Kannski er maður bara skoðanaleysingi sem kann ekki að mótmæla. En tónlistin lifir og vonandi halda menn áfram að semja söngva sem hrista upp í öllu og hvetja menn til dáða. Og svona í lokin; hlustið á Eivöru syngja lagið um systur sínar þær Elísabetu og Elínborgu. Það er einstök sál í því lagi. Svo styttist í silunga seinni hluta...

Laugardagskvöld

Þetta er gott kvöld. Er búinn að fá eitt lag af nýja diskinum hennar Eivarar á heilann. Það er lag númer þrjú og heitir "Do not Weep".  Að vísu hlusta ég á hana syngja þetta á færeysku, finnst meiri sál í því þannig. Ég man alltaf eftir því þegar Eivör kom fyrst til okkar í upptöku á gömlu Stöð tvö. Við strákarnir vorum gersamlega heillaðir af Þessari berfættu villikonu. Eins og ég sagði er þetta gott kvöld. Ég fór í ræktina í dag og allur miklu brattari og hef mikil plön! Áðan gengu tveir ungir hressir menn upp götuna á leið í bæinn og höfðu hátt. Þeir sungu. Já þeir sungu "Og hann er alveg ofboðslega frægur". Það vantaði aðeins upp á textann hjá þeim svo mér datt í hug að stinga hausnum út um gluggann og taka undir með þeim og leiða þá á réttar brautir. En ég hætti við. Ég sé eftir því. Það hefði kannski orðið skemmtilegt. Þetta er gott kvöld: Það er ljóst að Stuðmenn eru ekki í hættu meðan ungir menn í Vesturbæ Reykjavíkur kyrja söngvana á leið í fjörið. Þetta er rétt hjá Þórði að Stuðmenn séu eins og Vínardrengjakórinn, enda er þetta gott kvöld, þótt hann sé byrjaður að rigna og ég gleymt að breiða yfir grillið... 

Silungar, fyrri hluti

Hér um daginn minntist ég á silung úr Héraðsvötnum og Ingólfur frændi spurði strax hvað væri merkilegt við þá enda hann sjálfur alinn upp við Mývatnssilung, sem er  til siðs að bera á borð fyrir kóngafólk. Ekki veit ég hvort kóngafólki hefur verið boðinn silungur úr Héraðsvötnum en það ætti auðvitað að gera. Ég er frá Uppsölum í Blönduhlíð sem er innarlega í Skagafirði og fyrir neðan renna Héraðsvötn um eyrarnar. Stundum háttaði þannig til að Norðuráin náði að renna út til okkar og þá fengum við ármót þar sem blátær Norðuráin blandaðist grugginu í Vötnunum. Ef að rigndi eða ekki var hægt að vera í heyi þá hljóp maður stundum með stöng niðureftir og kastaði í Norðurána. Silungurinn í Vötnunum og Norðuránni sem nú er til umræðu er sjógenginn fallegur fiskur, og talaði maður oftast um bleikju. Ekki var nú hægt að treysta á stöngina við veiðiskapinn svo við veiddum í lagnet sem var vitjað um kvölds og morgna. Ef netið var í Vötnunum var fiskurinn spegilgljáandi en þegar hann kom upp í Norðurána var hann býsna fljótur að roðna á kviðnum. Það var oftast ekki fyrr en síðustu vikuna í júlí sem fór að veiðast hjá okkur. Maður fylgdist með á næstu bæjum hvort þeir væru byrjaðir að leggja og svo þegar Jóhann á Kúskerpi fór að verða var, þá var manni ekki til setunnar boðið. Ágúst var svo aðalveiðitíminn já og stundum töluvert fram í september. Og svo komu laxar, þá var maður rogginn. Stórir laxar voru reyktir og ég man enn bragðið af laxabrauðinu að morgni gangnasunnnudags. Þriggja til fjögurra punda laxar voru soðnir til háðtíðarbrigða, en ég held að flestum hafi þótt bleikjan betri. Og þar kemur það. Þessi umræddi silungur er einstakur á bragðið. Ég kann að vísu ekki að lýsa bragði, en það segir sína sögu að ef þú ert alinn upp á Héraðsvatnasilungi lætur þú ekki bjóða þér hvað sem er. Maður fékk hann í hádegismat stundum alla virka daga og steiktan um helgar og kannski silungasúpu ef maður var heppinn. Já vel á minnst, silungasúpa, það var algjör snilld. Á kvöldin var svo ,,ruslið" borðað. En það er silungshausar, hrogn, svil og lifur og einstaka laxhaus flaut stundum með. Frábært með heitum kartöflum. Það þótti manndómsmerki að stinga upp í sig einum silungshaus og éta hann allan og skilja ekkert eftir! En það var misjafnt hvað þessi sælutími varði lengi. Veiðin var misjöfn frá ári til árs. En það er einhvern veginn þannig í dag að ég man betur góðu árin. Eftir að ég kom til borgarinnar fékk ég (og fæ enn) stundum sendingar að norðan. Maður mætti spenntur niður á BSÍ og beið eftir Norðurleið. Vokkaði svo yfir bílstjóranum sem fann á endanum nettan kassa krossbundinn með baggabandi. Maður var snöggur heim, opnaði kassann og þar lágu vandlega pakkaðir inn í arfa, já venjulegan haugarfa, fjórir silfurgljáandi silungar og poki með kartöflum var til hliðar. Og nú er mál til komið að setja vatn í pott ...

Hanus

Fyrir mörgum árum eignaðist ég nokkrar færeyskar plötur. Umslagið á einni var nokkuð sérkennilegt  og hét platan "Gaman og álvara" og undir stóð  Hanus syngur Poul F. og kom út 1988. Platan var sett á og síðan hef ég ekki verið  samur maður. Þarna spilar og syngur svarthærður maður fyrir mann lög og ljóð sem ég  einhvern veginn var alltaf að bíða eftir að heyra. Og hver er Hanus? Hanus G. Johanson söngvaskáld er fæddur í Klakksvík 18.6. 1950 og eins og stendur utan á áðurnefndu plötuumslagi; "það þekkja allir Hanus í Færeyjum"! Hvað gerist svo á "kolblárri menningarnótt".  Ég les það í smáa letrinu í Mogganum að einhverjir Fæeyingar skemmti í Ráðhúsinu. Gaman, hugsa ég og les lengra og hrekk við. Ég sé nafnið Hanus. Ég finn hvernig gleðin grípur mig.  Hanus kemur. Og menningarnótt rennur upp.  Hleyp 3 km í skemmtiskokkinu ásamt yngri dóttur minni og við fáum pening.  Upp í Hallgrímskirkju og hlusta á konu mína syngja ásamt dásamlegum Dómkór. Svo humarsúpa á Lækjarbrekku úti og undir teppi! Og svo var lent í Ráðhúsinu og þar á sviðinu var Hanus  í rauðköflóttu skyrtunni sinni sem er nákvæmlega eins og mín sem ég er alltaf í. Já þarf að segja meira. Hanus er að vísu ekki svartur lengur, hann er orðinn ansi gráhærður, en allt annað var til staðar. Hann náði að galdra fyrir mann þann galdur sem einn maður getur gert með rödd og gítar. Svo var allt búið. Augnablik dagsins var slegið... Takk fyrir komuna Hanus.

Kominn heim

Síðastliðinn hálfan mánuð hefur fjölskyldan dvalið við hafið bláa miðjarðar eins og skáldið sagði og sinnt sólböðum og strandlífi eins og þar er siður. Það er kannski ofsagt að ég hafi bakað mig til skaða, því mér líður best í skugganum og rek tærnar aðeins út í sólina til að vera viss um að þetta sé nú satt að veröldin geti verið svona notaleg. Var annars duglegur við bóklestur. Byrjaði á Ævari Erni; Svörtum englum, síðan Góði dátinn Svejk, svo Óvinafagnaður eftir Einar Kára. bók sem allir ættu að lesa, þá hringlaði ég hingað og þangað í Gerplu og á leiðinni í vélinni heim hálfan Svartfugl eftir Gunnar G. Ég veit ekki hvort þessi listi segir eitthvað um mann en nokkur voru manndrápin að minnsta kosti. Og margt líka fallega sagt. Eins og þegar Svarthöfði í Óvinafagnaði segir eftir Flóabardaga: ,,Við höfðum allt grjótið..." Þetta er eitthvað svo óviðjananlega fallegt og segir allt.  En þegar hugurinn hreinsaðist af mannvígum og hetjuskap þá var spilað, hlaupið í sjóinn og reynt á matargerðarlist Mallorkabúa. Ég lærði að spila ný spil og leggja kapla sem ég kunni ekki áður svo ég þurfti að reyna á mig. Og nú veit ég að ólympíuleikarnir verða í Peking að ári. Að vísu var á stefnuskránni að kenna afkvæmunum almennilega nokkra sígilda söngva eins og ,,Kvöldið er fagurt" o.s.frv. svo hægt væri að láta vaða glannalega á ættarmótum og þorrablótum. En það varð útundan. Svona er lífið, þrjátíu stiga hiti í gær, síðan næturkulið og undarleg birta  af nýjum degi sem ber norðanátt yfir flóann og maður man allt í einu, já akkúrat svona er þetta. En sögur af silungum úr Héraðsvötnum fara að koma því nú er nóttin öll að braggast og þá ganga silungarnir...

 

Himinninn

Mér hefur allaf fundist gott að vaka á kvöldin - og leiðinlegt að vakna á morgnana eða þannig. Nú þegar klukkan er að nálgast eitt finnast mér allir vegir færir. Og himinninn maður. Ég held að það sé best að hringa í alla og segja fólki að horfa til norðurs. Það er eins og eitthvað sé í vændum. Að vísu var meistarinnn að syngja Spáðu í mig í útvapinu áðan alla leið frá Borgarfirði eystra og þar er minnst á Esju og Akrafjall og það smellur allt saman við himin sem minnir mann á að sumarið er sjúklega stutt og kvöldin lengjast sem ætti aðvitað að vera gott fyrir mig og silungana. Sem sagt  góður dagur og  svona í lokin fyrir óvanan bloggara er tilfinningin fyrir því að einhver lesi mann eins og að fá pakka.  Takk Kolla og Ingólfur fyrir að líta inn.