Hamfarir

Það er stundum sagt hér á mínu heimili að ég sé hamfarafíkill. Eldgos, jarðskjálftar og aðrir stórir hlutir eins og landsleikir í handbolta við Svía eiga hug minn allan. Ég stekk líka stundum út í glugga þegar ég heyri í slökkviliðinu. Þetta gengur nú samt ekki svo langt að ég elti slökkviliðið en það munar stundum litlu. Ég hrekk líka við ef ég heyri þyrluna fljúga yfir þakið hjá mér á óveðurskvöldum. Fer jafnvel áhyggjufullur til útlanda, því ef það kæmi Kötlugos, hvað þá? Svo þið getið ímyndað ykkur hvernig ástandið er núna á heimilinu. Það er hlustað á alla fréttatíma og allir vefmiðlar lesnir plús dagblöðin. Og maður er litlu nær. Hamfarir eru einhvernveginn þannig að þú verður bjargarlaus. Þú stendur bara og bíður eftir því að hraunið komi á þig. Eða hleypur undan. Manni líður akkúrat núna eins og það sé búið að boða jarðskjálfta en bara ekki nákvæmlega hvenær. Svo maður stendur í dyragættinni og bíður. Þegar Suðurlandsskjálftinn varð 17. júní hér um árið kom annar nokkrum dögum síðar. Það var komið fram yfir miðnætti og við hjónin að horfa á sjónvarpið. Fer þá allt að hristast. Ég stekk upp úr sófanum og hleyp að plötuspilaranum og græjunum sem ég var nýbúinn að kaupa, gríp traustataki um þær og held fast meðan skjálftinn ríður yfir. Skeytti engu um konu og sofandi börn. Þetta sýnir auðvitað að ég er asni eða þá að ég kann ekki að bregðast við jarðskjálftum. En græjurnar eru alla vega í góðu standi í dag. Losnaði samt aðeins við hamfarahugsanir í dag er við skruppum til Keflavíkur og hlustuðum á fiðlustelpuna spila á strengjasveitamóti. Það fyllti mann bjartsýni að hlusta á alla þessa krakka strjúka sína strengi. Þarna voru Mózart og Lennon og McCartney ásamt fleiri stórmennum og meira að segja hljómuðu lög úr Kardimommubænum. Ég held að fólki hafi fundist það viðeigandi að spila smá Kardimommubæ. Munið bara að ljónið má ekki verða of svangt. Þá étur það af ykkur tærnar.